Home sweet home

Home sweet home,

Nog even een laatste nooit-afgemaakte-blog. Nu na 6 weken thuis eindelijk wel af. So voor de laatste keer; veel lees plezier!

Omdat ik jullie de afgelopen keer zo lang heb laten wachten, even een verse update vanuit Myanmar, voorheen Birma. Of inmiddels vanuit het vliegtuig richting Bali.

De afgelopen weken zijn omgevlogen. Ik weet dan ook echt niet waar ik moet beginnen, maar laat ik terug gaan naar de eilanden. Want terug denken aan zon, zee, strand en feestjes is natuurlijk nooit verkeerd. Na Koh Phangan en Koh tao zijn we nog naar het eiland Koh Phi Phi gegaan, een echte uitgaans bestemming in Thailand. En ook hier zijn we weer uit gegaan en zijn we overdag lekker naar het strand geweest (het zal je haast niet meer verbazen). Wel hebben we nog een tourtje gedaan met een Longboat, zo'n super mooie Thaise boot van de plaatjes. Hiermee zijn we langs alle mooie en eilandjes en stranden gegaan die alleen met de boot te bereiken zijn. Denk aan Maya Bay, bekend van de film The Beach met Leonardo Dicrapio (bij de dames gaat er nu misschien een lichtje branden) maar ook langs Bamboo beach, en ontzettend mooi wit tropisch eilandje. Uiteraard was het bezaaid met mensen en tijdens het zonnen werden we overladen door Chinezen, of Japanners , ik weet het eigelijk niet. Ze wilden persè in allerlei gekke poses met ons op de foto. En dat in bikini. Op slot besloten ze stiekem voor ons te gaan staan en te doen of ze een selfie maakten, met ons in beeld. Credits en respect voor m'n grote broer in China, na een half uurtje vonden wij het al genoeg. Geen flauw idee op wie zijn facebook of in wat voor fotoboeken we inmiddels vereeuwigd zijn. Ook hebben we een bezoekje bezocht aan Monkey Beach, en de naam zegt het al; dit is inderdaad een strand met aapjes. Ontzettend eigenwijze agressieve aapjes die je aanvallen als je ook maar iets glimmend of eetbaars in je bezit had. Nina werd dan ook binnen no time aangevallen en haar fles water was snel een bezit van de aapjes. Ontzettend komisch om te zien hoe mensen doodsangsten uitsloegen omdat ze niet onder een aanval uit kwamen. Super leuk om de aapjes te zien, alleen wel super zonde en best zielig als je je bedenkt dat mensen voedselwaren als koekjes, Fanta etc etc meenemen voor de aapjes. Kan niet goed zijn al vraag je het mij. Wel een bijzondere ervaring! Ook hebben we nog een poosje stilgelegen op open zee met een graadje of 30 omdat de boot dienst weigerde. Vlak voordat we met z'n alle zouden gaan bezwijken aan de hitte, gaf de boot weer een teken van leven. Eind goed, al goed. Al met al is Koh Phi Phi zeker een dikke vette aanrader! Na Koh Phi Phi hadden we nog ongeveer 1,5 week over om noorden te doen. Omdat reizen met de bus/trein/ferry ons al snel 1a2 dagen zou kosten besloten we te vliegen. Vliegen hier in Azië is spotgoedkoop en scheelt je dus al snel wat reisdagen. Dus vlogen we naar Chiang Mai, een van de grotere steden in Thailand. Waar op sommige reisblogs Chiang Mai als een plek wordt omschreven waar je niet lang hoeft te blijven, werden wij een beetje verliefd op Chiang mai. Je kunt je er prima 3 a 4 dagen vermaken. Het hostel waar we zaten was ook nog eens de beste so far, en inmiddels heb ik een hoop vergelijkings matriaal. Ontzettend leuke mensen ontmoet waarmee we de avond markt hebben bezocht (deze was MEGA) hier vind je net als op de eilanden vooral streetfood. Het is eigenlijk net een mega all you can eat restaurant maar dan op straat. Ook hebben we een tempel bezocht waarvoor we uiteraard 28272616 traptreden moesten betreden, maar het was absoluut de moeite waard! Een van de meest bijzondere dingen in Chiang mai vond ik de elephant sencuary, deze hebben we een ochtend bezocht. Dit is een opvang voor olifanten die jaren zijn mishandeld en onder slechte omstandigheden in parken moesten leven. Deze zijn gekocht door een organisatie en er mag dan ook niet op gereden worden en de olifanten mogen zelf weten of zij aandacht van de toeristen willen ja of nee. Ook hadden ze veel leefruimte in de omgeving. Heel bijzonder om de olifanten van zo dichtbij te zien en triest te bedenken dat ze vroeger zo mishandeld werden alleen maar om de toeristen te pleasen. Van te voren hebben we veel research gedaan om dat we naar een opvang wilde waar we zeker wisten dat deze dieren fair en rechtvaardig behandeld werden en dat er niet op ze gereden wordt. We mochten de dieren voeren en als ze wilde konden we ze wassen. Zeker de moeite waard en een hele bijzondere ervaring. Hierna zijn we naar Pai gereisd, kind of hippie place in Thailand. Super lekker sfeertje hing er en we sliepen in een soort open hut met klamboetje. Echt weer een ervaring. Met de scooter zijn we door de bergen naar de hotsprings (warmwaterbronnen) en een waterval (die droog stond, pokke end voor niets geklommen.) getourd. Die dag erop wilden we met zijn 3en naar een grot, wat 2 uur rijden was. Toen plots, ergens in de middle of nowhere stopte de scooter van ons reisgenootje ermee. Stonden we dan, ergens in de bergen met een scooter die niet meer aan de praat wilde. Na ongeveer 1,5 uur kwam het scooter bedrijf om de scooter te halen, al was het in eerste instantie de bedoeling dat we m zelf lopend door de bergen terug zouden brengen.. al met al weer een heel avontuur. Pai was tevens ook onze laatste bestemming in Thailand, wat dus betekende dat we helaas na een ontzettend leuke tijd op naar een nieuw avontuur zouden gaan; Myanmar.

Myanmar, voorheen Birma dus. Het land waar we nog maar weinig van wisten en waarnaar ik ontzettend nieuwsgierig was. En lieverds, ik kan nogal overdrijven, maar Myanmar is geweldig. En daar is niets overdreven aan. Het is het meest mooie, pure en bijzondere land waar ik geweest ben. Als ik er aan terug denk kan ik zo weer tranen krijgen. Wat zijn de mensen daar oprecht, lief en meegaand. Was de wereld nog maar een beetje zoals Myanmar. Waren de mensen in de rest van de wereld nog maar zo als de mensen in Myanmar. En geloof mij; deze mensen hebben het lang niet zo goed als dat wij het hebben. Maar klagen zullen ze niet. Ze zouden hun laatste porties eten met alle liefde met je delen, zouden je een slaapplek aanbieden zonder dat ze je kennen. Vertellen vol trots over hun land en geloof, het enige wat ze van ons vroegen, is respect. We zijn begonnen in Yangon, dit is een van de grootste steden in Myanmar en dat merk je meteen. Het verkeer is een grote chaos en er wordt non-stop getoeterd. Net al Bangkok was het echt weer even wennen. Maar wat zo mooi was aan Yangon was, was dat we na een dag door de stad wandelen haast de enige toeristen waren. We hebben er misschien 4 gezien? Heel bijzonder. De grens is ook nog maar 6 jaar open voor toerisme, wat een hoop verklaard. In Yangon zijn we naar de grootste Pagoda gegaan, wat echt overweldigend was. Ook hier was geen toerist te bekennen. In Yangon kun je de cityline train pakken, dit kost je 20 cent en hiervoor heb je een 3 uur durende treinrit door zowel de stad als het platteland van Yangon. Heel bijzonder om te zien hoe groot het verschil tussen arm en rijk hier is, maar hoe de mensen elkaar gelijk behandelen en helpen waar kan. In Mynmar hadden we maar 13 dagen. Dus moesten we kiezen wat we wilde zien. We kozen voor een trekking van 3 dagen. Nu hoor ik je denken. Een trekking, leg uit. Kort door de bocht was dat 3 dagen door de bergen lopen naar een andere bergplaatsje. Begonnen in Kalaw, een klein plaatsje in de bergen, met als eindpunt dus Inle Lake. Het was zwaar maar magisch! Een ander woord kan ik er niet voor vinden. We sliepen bij locals die in hutjes/huisjes van bamboe woonde, midden in de bergen. Ze kookte birmees voor ons en waren zo ontzettend gastvrij. We stopten af en toe tijdens het wandelen bij locale dorpjes ergens in de bergen om bij mensen thee te drinken en we liepen, liepen en liepen zo de 3 dagen door. Soms was het zwaar, loodzwaar. Bijvoorbeeld toen we 2 a 3 uur lang over een treinspoor moesten lopen omdat dit de enige manier om van A naar B te komen was. Laat nou net daar boven die plek een stortbui losbarsten, en ja met een stortbui bedoel ik ook echt een stortbui. Daar liepen we, helemaal doorweekt ergens in de bergen op een treinspoor. Dan is het toch wel even slikken wetende dat je 3 dagen niet gaat douchen (sorry voor de details). De douche is hier een ton regenwater met een emmertje om jezelf mee te wassen. Eigenlijk was de regenbui gewoon de douche. Maaar de overige dagen scheen de zon en de lieve mensen hebben het helemaal goed gemaakt. Enige nadeel was dat door de regen mijn schoenen zeiknat waren enik na 5 maanden opeens blaren kreeg, de andere 2 dagen dus heb moeten vervolgen op slippers.. deste trotser ik was toen we na 3 dagen en heel wat kilometers veder op onze bestemming aankwamen! Hoewel ik zo versteld stond van hoe relatief weinig toeristen je vind in Myanmar, was Inle Lake toch wel de meeste toeristische plaats. Hier vind je de bekende vissers die hun net omhoog halen, wat er heel bizar mooi uitziet. Helaas staan de foto's niet op m'n mobiel dus kan ik ze ook niet met jullie delen. Daar sliep ik ook voor het eerst in 5 maanden in een hotelkamer met een privèbed. Wat was dat een luxe. Vooral het feit dat we na een aantal dagen eindelijk weer een normale wc hadden in plaats van een gat in de grond deed ons goed. Onze laatste dagen in Myanmar hebben we in Bagan doorgebracht. Bagan is toch wel een van de mooiste plekken waar ik ooit m'n voetstappen heb mogen achterlaten (diep). Wauw, werkelijk overal vind je pagoda's of stoepa's. Dit zijn hele sierlijke kleine gebouwtjes die eigenlijk dienen als graf. Er zijn er meer dan 4000 in de omgeving, en het is dan ook absoluut geen straf om daar met op je gemak met een e-bike (geen fiets, maar een scooter) rond te rijden. Kind of Efteling, wat betreft je bevinden in een sprookje. Misschien voor jullie bekend als de plek waar elke ochtend bij zons opgang tientallen luchtballen de lucht in gaan, wat een heel bijzonder gezicht is. Daarbij moet ik zeggen dat je er wel wat voor over moet hebben. Elke ochtend stonden we tussen 4 en 5 op (en dat doe je) om vervolgens op de e-bike bij smerig koude temperaturen naar een van de pagoda's te rijden. Daar krijg je dan dus wel een onvergetelijke zonsopgang voor terug. Check de foto's maar.
Myanmar zat er na Bagan dus op, we hadden alleen nog een lange busreis terug naar Yangon voor de boeg. En zoals het vervoer in Thailand soms al ontzettend skeer en onduidelijk was, spande Myanmar de kroon. Tijdens de nachtelijke busreis hoorde we opeens een knal en stopte de bus ermee. 3 a 4 uur stonden we stil ergens op een achteraf weggetje. Niemand gaf ons ook maar enkele informatie. Stonden we dan. Maar geloof het of niet, ook daar wen je aan. Gelukkig hadden we een extra reisdag in gepland, zodat we de dag erop s'morgens vroeg wel gewoon onze vlucht naar Indonesië konden halen. Myanmar heeft mijn kijk op de wereld zeker veranderd. We vergeten denk ik, helaas soms dat wij als Nederlanders ontzettend goed hebben. En toch klagen. De mensen hier hebben slechts een bamboe hutje met een gat in de grond, maar zijn zo dankbaar en gelukkig. Kunnen wij nog heel veel van leren. All i can say; Ga als je in Azië bent alsjeblieft naar Myanmar nu het nog zo mooi en puur is. Gaat je zo goed doen.

Toen brak mijn allerlaatste maand aan..
Indonesië, lang zal ik jullie er niet over ophouden. Maar Indonesië was de kers op de taart, de kroon op het werk, het puntje op de I. Kies maar. Indonesië was keihard vakantie vieren. Miep en Nina waren er, de zon, goed eten (niet altijd), leuke mensen etc etc. Bali, (Seminyak, (uitgaan en winkelen, naar het strand, patato head beachclub) Ubud (aapjes in de monkeyforest, de rijstvelden etc) Uluwatu (ga naar de single cliff party!) de meeste toeristische plek waar ik de afgelopen 6 maanden geweest ben, dat was Bali zeker. De eilanden zijn dan ook meer dan de moeite waard; Gili T ( waar ik 5 dagen plat lag door een voedselvergiftiging) Gili A, (detoxen van het uitgaan) de eilandjes met witte stranden en de mooiste snorkel plekjes. Lombok, (waar we op een soort van boerderij sliepen en zwaar opgelicht werden + ruzie hadden met taxichauffeurs +punt, je kunt er leren surfen!!) Nusa Penida waar we in een boomhutje sliepen (en een rat op bezoek hadden) met het mooiste uitzicht van de afgelopen 6 maanden (overigens ook de mooiste plek waar ik ooit geslapen heb), en de laatste week weer op Bali, in ons stamhostel, waar we zo ongeveer 1,5 week van onze 4 weken Indonesië hebben doorgebracht. Prima land om eens heen te gaan ipv Spanje of Griekenland mocht je een spaarcentje hebben en je grenzen eens willen verleggen. Ticket kost je misschien wel wat meer, het leven is zoooo goedkoop en de eilanden + omgeving zo mooi. Dat geldt trouwens voor heel Azië. Ga je geen spijt van krijgen.

Allemaal mooie herinneringen. Inmiddels ben ik alweer 6(!!!) weken thuis. Man, wat vliegt de tijd. Bizar hoe snel 6 maanden voorbij vliegen als je het zo naar je zin hebt. Want naar mijn zin heb ik het zeker gehad. Thuis komen is altijd fijn, je familie en vrienden een dikke knuffel geven. Iets waar ik de laatste weken van mijn reis ook wel naar uit ging kijken. Omdat ik wist dat het er aan zat te komen? Wie zal het zeggen. Maar de heimwee naar daar is groot. Het valt niet mee om na 6 maanden doen en laten wat je maar wilt, nieuwe vriendschappen sluiten, mooie gesprekken voeren, zoveel mooie nieuwe mensen ontmoet, dingen op een andere manier bekijken, jezelf tegenkomen, plekken bezoeken waar je zeer waarschijnlijk nooit meer komt, maar een plekje in je hart hebben, leren koken, voor jezelf zorgen, nadenken, eindeloos nadenken, dealen met jezelf (god, wat kon ik soms moe van mezelf worden) dingen regelen, onderhandelen, je kunt het zo gek niet bedenken. Wat heb ik veel geleerd, zowel van mezelf als van andere, opeens weer in Andijk zitten.
De eerste weken waren top, iedereen weer zien, carpaccio, kaas en normaal westers voedsel. Nu is alles weer normaal, hier is niets veranderd. Het enigste wat veranderd is ben ik zelf. Gek hoe snel dingen weer wennen, alsof ze nooit anders waren.

Waar ik voor ik weg ging precies wist wat ik wilde, heb ik nu ik terug ben absoluut geen idee meer. Dus op de vraag wat ik nu ga doen; dat is m'n nieuwe avontuur. Uitvinden wat ik nu eigenlijk echt wil. Ook niets mis mee. Ben er wel van overtuigd dat ook dat wel weer goed gaat komen. Ik ben in in ieder geval en hele levenservaring rijker, eentje die ik iedereen gun. Wat was het gaaf. Had het voor geen goud willen missen.

Super thanks voor jullie interesse de afgelopen maanden, vond ik zo ontzettend leuk en fijn. Jullie hebben met me meegereisd en altijd vol enthousiasme gereageerd. Dat deed me goed. Mocht je nog twijfelen om ook te gaan, doen!!!!! Ik ben er na deze 6 maanden heilig van overtuigd dat iedereen zichzelf hier goed mee doet. Of je nou 18 of 70 bent, gewoon gaan! Je gaat er geen moment spijt van hebben. Je leert zoveel over jezelf, anderen en de wereld. Spijt zul je alleen hebben als je het over 30 jaar niet hebt gedaan. En met deze wijze woorden sluit ik m'n laatste blog af.

Dat ik weer wegga, dat staat vast. Waarheen en wanneer is alleen nog de vraag. Hopelijk tot heeeel snel, als ik weer ergens anders op de wereld zit.

Ciao adios en een dikke kus uit Andijk!