Australië en Azië

Okè okè allereerst mijn welgemeende excuses. Inmiddels zijn we een maand of 2 veder en heb ik weinig laten horen. Aangezien er al wat mensen in paniek raakten en/of bijna uit elkaar plofte van nieuwsgierigheid; hier ben ik weer. En wel vanuit een ander werelddeel; Azië. Maar daarover later meer. Ik had jullie uiteraard al veel eerder willen laten meegenieten van m'n spannende wilde avonturen, maar helaas was ik zo stom om m'n mooi -in elkaar- geflanste ontzettend lange blog perongeluk met een simpele knop te verwijderen. En ja, je snapt wel dat ik er even helemaal geen zin meer in had toen. Dus here i am again. Helemaal ready om jullie weer een verse update te geven.

Waar zal ik beginnen? M'n laatste verhaal dateert alweer vanaf vorig jaar (ja, leuk om dat te zeggen, vorig jaar vertrok ik) en er zijn weer een hoop dingen gebeurd en ik heb een hele hoop dingen gedaan de afgelopen maand. Terug naar nieuwjaar of oudjaar? Anyways, dat vierde ik in Sydney. Want Sydney is dè plek om het nieuwe jaar in te gaan. En man o man, wat was dat vet! Mede mogelijk gemaakt door de mensen waarmee we waren, dat moet ik wel zeggen. Het is namelijk zo, dat als je een mooi plekje wilt met het beste uitzicht je al om 07:00 s'morgens in de rij moet staan. Als je later gaat is de spot vaak al vol en heb je dus niks. Nu vonden we dat wat vroeg en hadden we een andere plek dicht bij het hostel gekozen. Konden we een beetje uitslapen en later die kant op. Toch maar besloten om naar het beste uitzicht plekje te gaan toen we hoorden dat het nog niet vol was. We sloten om 13:00 in de rij aan en na 1,5 uur, toen we voor de ingang stonden gingen alle hekken dicht. Je voelt de bui al hangen, en dat voelde wij ook. Het limiet aantal bezoekers van 16.000 man was bereikt. Maar ze gingen kijken of er nog wat plek was en na ongeveer 30 minuten mochten we er toch nog door samen met de laatste 500. Onze vrienden zaten er al vanaf 07:00 en we mochten bij hen aanschuiven. Super lucky dus! Alcohol is niet toegestaan om in het openbaar te drinken, je kon het wel kopen maar dat was duur. Nu zouden we natuurlijk geen echte Nederlanders zijn als we toch niet stiekem de 16jarige hoe-smokkel- ik alcohol mee naar binnen truc toepaste. De euforie toen deze geslaagd was was dan ook groot. Zo hebben we toch nog genoten van wat alcholische versnaperigen! Heel bijzonder om oud en nieuw te vieren aan de andere kant van de wereld, 10 uur eerder als bij jullie. Eentje om van m'n bucketlist af te vinken! 1 januari heb ik uiteraard deels brak in bed doorgebracht. Maar ook stond de nieuwjaarsduik op Bondi beach op het programma. Super leuk en absoluut geen straf om met een paar 100 Nederlanders onder het genot van een graadje of 30 de zee in te duiken. Al begon het (hoe Hollands wil je het hebben) na de nieuwsjaarsduik te regenen, net alsof ik thuis was. De overige dagen heb ik lekker in Sydney rondgedwaald, heerlijk je klein voelen in zo'n mega stad. Ook was het na ongeveer 2 maanden samen reizen, tijd om afscheid te nemen van mijn toppers en alleen veder op stap te gaan. Want hoe leuk en geweldig het ook was, ik wilde ook ervaren hoe ik het zou ervaren met only me myself and i. Dus heb ik 2 januari al mijn tours en vliegtickets geboekt. Want nu ik wist dat ik nog maar 1 maand in Australië te gaan had wat ik van te voren niet wist. Was het tijd om keuzes te maken. Nog een maandje werken of alles uit mijn laatste maand Australië halen? De keuze was uiteraard snel gemaakt. Dus heb ik op 2 januari meteen met geld gesmeten. Wat een verrijking was dat na het boeken! Alles geregeld tot ik naar Azië zou gaan. Rijk was ik overigens niet meer (Sponseren gezocht, meldt je aan door te reageren) (grapje natuurlijk). Maar een uitgave was het wel.

Ik wilde heel graag maar Nieuw Zeeland maar een maandje vond ik te weinig, toch wilde ik iets soort gelijks doen en iedereen raadde me aan eens naar Tasmanië te kijken. Ook wel het kleinere broertje van Nieuw Zeeland genoemd. Was meteen verkocht! En 4 dagen later zat ik op het vliegtuig naar Hobart.
Sinds ik alleen reis lijkt alles wel eerst fout, mis of in de soep te lopen voordat het goed gaat. Zo besefte ik me in de trein naar het vliegveld dat m'n was nog aan de waslijn in Sydney hing.. eenmaal op Hobart airport stond het huilen me nader dan het lachen. Ik landde laat in de avond en M'n backpack kwam maar niet, super naar en ik zag het alweer gebeuren dat ie niet mee was gekomen. Normaal niet echt een big deal maar wel vervelend, maar liet het nou net zo zijn dat mijn tour door heel Tasmanië de dag erop om 07:00 zou beginnen. Na heel wat gedoe en gezoek hadden ze hem gevonden en bleek die op een heel andere band terecht gekomen te zijn. Ik blij als een klein kind natuurlijk. Mocht je nu denken dat de problemen opgelost waren, dan heb je het mis. Ik moest dus van het vliegveld naar mijn hostel komen, in eerste instantie wist ik niet hoe. Al snel bleek dat er gewoon een airportshuttle ging en eenmaal daar had ik netjes mijn backpack in het busje gedropt (hij weegt inmiddels trouwens 16 kilo dus moet echt dingen weg gaan gooien) bleek dat het apparaatje voor betalen met creditcard het niet deed, dus kon ik m'n spullen weer pakken. Want ik had maar 10 dollar cash op zak en daar deden ze het niet voor. Stond ik dan, op een verlaten airport om een uur of 11. Bleken er geen pinautomaten te zijn, alleen achter de Douane/security. En nu weet ik als geen ander dat je daar alleen mag komen als je gaat vliegen. Helemaal shit dus. Ik vragen of ik alsjeblieft snel geld mocht pinnen maar dat mocht uiteraard niet van die heks die daar stond. Na 10 minuten radeloos rondjes te hebben gelopen en taxichauffeurs gevraagd te hebben of ze me plz mee wilde nemen deed ik nog een poging bij de security. En daar stond ie; een engel van een vent. Ja zo noem ik hem, want dat is ie. Van deze geweldige beveiliger Ik mocht snel even achter de security en hij zou op m'n spullen letten. Moest uiteraard wel gewoon door de veiligheidsscans etc. Maar thank god, wat was ik blij. Snel in de eerste en beste taxi gesprongen en toen kon ik eindelijk m'n bed in. De volgende dag begon m'n 8 daagse tour door Tasmanië. De groep bestond uit 22 dames, en 2 heren. Je kunt je vast wel voorstellen hoe dat voor die heren geweest moet zijn. Maar wow, wat een super leuke groep! En geen Nederlander te bekennen, dus mijn Engels en Duits heel goed bijgespijkerd. Tasmanië was echt geweldig. De eerste 5 dagen bestonden vooral uit hiken, zo hebben we de eerste dag een hike van 3 uur door het regenwoud gedaan, met als eindpunt de mooiste waterval die ik ooit heb gezien. De naam en hoe hoog die was weet ik niet meer, mocht je dat willen weten; google it! Ook heb ik een berg bij de Cradle mountain beklommen! Het was loodzwaar, maar wat was dat vet. Echt een van de allergaafste dingen die ik ooit heb gedaan. Nooit gedacht dat ik van 4 uur klimmen en van natuur zo kon genieten. We zijn ook nog verdwaald ergens in the middle of nowhere, terwijl we onder leiding van een gids waren. Stonden we dan op ik weet niet hoeveel meter hoogte. Maar aangezien je dit blog nu met alle aandacht aan het lezen bent kun je concluderen dat we er levend en zonder gekkigheid uit gekomen zijn.De dag erop weer een 4 uur durende klim gedaan maar dan naar Wineglass bay. Na Australië heb ik overigens een ontzettend hekel gekregen aan trappen lopen. Dit was letterlijk 92977 treden naar beneden, maar inmiddels weet ik als geen ander dat als je 1000 treden naar beneden gaat, je ook al die treden weer omhoog moet. 1 voordeel, je kunt we stellen dat ik na al dat traplopen billen heb gekregen waar je U tegen zegt. Kind of. Ook zijn we naar de duinen geweest. En de duinen zijn niet zo als in Nederland, mocht je dat denken. Ze zijn veeeel groter, mooier, hoger en vooral heter. Kolere zeg (sorry voor m'n taalgebruik) maar wat is een duin in klimmen zwaar zeg. Ik denk dat het nog zwaarder was dan al die hikes bij elkaar. Maar vooruit, het uitzicht was het zo waard! Ook nog leuk om te weten, tenminste ik vind het leuk. Tasmanië is ontdekt door een Nederlander. Dat geldt trouwens voor veel plekken in Oceanië. Nu was het alleen zo dat de Nederlander die Tasmanië ontdekte hier niets mee deed, en zo is het dus her ontdekt door een ander. Maar wel bijzonder dat al die Nederlanders vroeger zoveel hebben ontdekt in deze omgeving! Proud to be a Dutchie! So far deze geschiedenis les. Terug naar de duinen. Die waren dus heel hoog. En onze tourguide Chrissy beval ons er af te springen. Maar het was hoog en heel stijl, dus springen leek ons niet echt veilig. Stonden we dan, niemand die al eerste naar beneden wilde rennen, want de kans dat je frontaal op je bek zou gaan was groot. Ja lezers, het was ècht heel hoog. Maargoed, uiteindelijk was er een vrijwilliger die dapper als eerste wilde gaan. Ze stormde naar beneden en dat zag er allemaal heel easy uit, maar je raad het al; bijna om het einde ging ze keihard onderuit. Gevalletje je had er bij moeten zijn. Hoe schijterig ook, ik ben gewoon heel langzaam die berg afgegaan na dit voorval. De laatste 3 dagen Tasmanië bestonden uit daytrips. We zijn naar Port Arthur geweest. Dit is een soort eiland waar vroeger een gevangenis zat, hier werden veel Engelse naartoe gestuurd vroeger. Echt heel interessant en heel iets anders dan de 5 dagen ervoor. Die 5 dagen hadden we trouwens prachtig weer, en dus besloot ik op dag 6 een korte broek met slippertjes aan te doen. Guess what; de hele dag heeft het gestortregend, en de rondleiding en het hele gebeuren speelde zich buiten af. Het had in maanden niet zo geregend zeiden ze. Stond ik dan, in m'n korte broek. Voortaan dus het weerbericht checken. Leermomentje. Dag 7 zijn we naar MONA museum geweest, de trekpleister van Tasmanië. En het meest vage, rare bizarre museum waar ik ooit geweest ben. Maar juist omdat het zo vaag, raar en bizar was, was het super interssant. Om een idee te krijgen moet je zeker even de site checken! De moeite waard. Op de laatste dag zijn we naar Bruny Island geweest waar we wijn, kaas en oester proeverijen hebben gedaan. Hierna zijn we zoals elke avond deze week in de pub beland, en met Belgisch/Duits/Engels gezelschap kon ik er niet onderuit; bier drinken. Al met al een geweldige week gehad! En ik ben verliefd op Tasmanië, wat een geweldig mooie plek is dat!

Na Tasmanië ben ik naar Melbourne gevlogen omdat vanaf hier mijn Great Ocean road begon. Dit is een ontzettend mooie weg van Melbourne naar Adelaide. Na dat korte broek incident in de regen ben ik flink ziek geworden. Ik heb dus ook niet echt kunnen genieten van de Great ocean road, want de hele dag in een busje zitten en vervolgens bij elke stop in en uit de bus te moeten terwijl ik eigenlijk plat op bed moest liggen was niet echt bevorderlijk. Gelukkig duurde de tour maar 2 dagen. Eenmaal in Adelaide aangekomen heb ik 3 dagen op bed gelegen, wat niet echt een ramp was aangezien het 3 dagen regende. Ziek zijn als je alleen bent aan de andere kant van de wereld is wel echt shit. Ik miste mamsie wel even toen, maar gelukkig kan ik inmiddels heel goed voor mezelf zorgen. M'n Franse roomie was super gezellig en met haar ben ik op stap geweest. Even bijkomen en genieten van het strand, de winkels en het uitgaansleven. Ook kwam ik Manon en Jessie hier weer tegen. Prima te doen dus! Na 6 dagen Adelaide begon mijn trip naar de outback, ook we bekend als het northern territory. Het midden van Australië waar dus helemaal niets is. Op rood achtig landschap na dan. Ook hier weer; google it! Of check de foto's die bijgevoegd zijn. De eerste 2 dagen hebben we alleen maar in de auto gezeten, en reden we alleen maar honderden kilometers door the middle of nowhere. Dag 3 kwamen we eindlijk in de 'bewoonde wereld' aan, voor zover je het bewoond kunt noemen. Cooper pedy heette het dorpje, heel bijzonder want het is een mijnstadje waar de mensen onder de grond wonen en leven! Hier zijn we zelf de opalmijnen in geweest en sliepen we ook echt onder de grond. Hele vette ervaring en ook wel heel chill aangezien de temperaturen zo tussen de 40 en 45 graden lagen en het ondergronds een stuk koeler is. De dag erop weer een paar 100 kilometer richting Alice Springs gereden en rond het eind van de middag kwamen we op onze kampeer plek aan. Ergens random in de natuur sliepen we in een swag! Mocht je je afvragen wat dat is, niets meer dan een soort slaapzaak. Kampvuurtje erbij en daar lag ik dan tussen de slangen, schorpioenen en spinnen. Hoe vet, duizenden sterren boven m'n hoofd. Magisch. Nooit gedacht dat ik zoiets zo geweldig zou vinden. Dat was de slaapplek voor de 3 laatste nachten. De laatste 3 dagen bestonden uit wandelingen en hikes van 3 a 4 uur, elke dag ging de wekker om 04:00 en om 05:00 zaten we in het busje om vervolgens vroeg te beginnen, dit vanwege de helse temperaturen overdag. Elke ochtend begonnen we met een prachtige zonsopgang, zoals ik ze nooit eerder heb gezien en ze waarschijnlijk ook nooit meer zo mooi ga zien. Hike gedaan bij Kings Canyon, wat toch wel een van de mooiste plekjes op aarde is. Er zijn in de outback ontzettend veel muurschilderingen en achterblijfselen van de aboriginals, wat ook super interssant is om te zien.

Uiteindelijk was het hoogtepunt en ook het eindpunt van deze tour de beroemde Uluru steen! Wat is dat ding mega zeg, een rondje erom heen lopen duurde ongeveer 3 uur. Kun je nagaan. Je kon 'm trouwens ook beklimmen, al wordt dat sterk afgeraden en mag het eigenlijk niet. Al 41 mensen hebben een poging gedaan en dat niet overleeft. Nu moet ik zeggen dat ik me daar met 42 graden wel iets bij kan voorstellen. Bizar. Het waren dus dagen van veel smeren, heeel veel water drinken en wandelen maar vooral genieten! Genieten met weinig, zo heb ik het een beetje ervaren. De groep was super leuk, wat het zeker zo geweldig maakte. Al met al zeer geslaagd dus. De volgende dag ben ik van Alice Springs naar Melbourne gevlogen. Dat betekende mijn laatste week in Australië. Super gek idee, maar gelukkig waren er een hoop mensen die ik tijdens mijn reis heb ontmoet ook in Melbourne, dus ik heb ik nog afscheid kunnen nemen en een hoop leuke uitstapjes gemaakt.

En toen was het maandag 6 februari, zat ik in de bus naar het vliegveld en besefte ik dat mijn trip door Australië er alweer op zat. Het regende en toen ik naar buiten keek zag ik naast de drukke weg opeens een clubje kangoeroes de heuvel op huppelen, een echt afscheid als je het mij vraagt #sentimenteel. Ik heb het zo ontzettend naar mijn zin gehad, maar alles gedaan en gezien wat ik wilde dus het was ook goed. Klaar voor een nieuw avontuur. En zo stapte ik in het vliegtuig voor een 9 uur durende vlucht naar Bangkok. Dat was heavy, aangezien ik niets te eten of te drinken kon kopen omdat ik geen creditcard meer had en niet met cash kon betalen. 9 hele lange uren met weinig slaap. Eenmaal veilig en wel in Bangkok gekomen rond een uurtje of 8 brak de chaos los, zowel in m'n hoofd als op die hele luchthaven. Wat een chaos daar zeg, cultuurshock wel. Ik had geen flauw idee waar ik heen moest en niemand sprak ook maar een knap woordje Engels. Ook ging ik om van de honger en kon ik nergens wat kopen omdat je met coupons moest betalen. Als een kip zonder kop een nummertje voor de taxi getrokken en richting het hostel gegaan. M'n taxi chauffeur wist de weg niet en na een poosje naar zijn gebel en geschreeuw te luisteren kwam ik op bestemming aan. Het hostel was chill, en na een diner wat bestond uit een bakje Pringles en een blikje cola was ik binnen 2 seconden in diepe slaap. Bangkok was echt even wennen zoals je vast wel geconcludeerd had. Maaaar de dag erna kwam nina! Zoooooo fijn om een bekend gezicht te zien. En in t begin ook totaal niet te bevatten. Echt fijn om iemand van thuis te zien na 4 maanden nieuwe mensen leren kennen en ontmoeten. Nu kan ik een deel van mijn reis delen met iemand van thuis. We hebben Bangkok op de fiets verkend met de Co van Kessel fietstour. Echt een dikke vette aanrader! Langs plekken gegaan waar je normaal niet komt, en ook een deel met een super schattig bootje door Bangkok gevaren. Al direct de dag nadat ik in Thailand kwam vond ik het heerlijk hier te zijn. Okè, ik moest zeker wennen aan de chaotische sfeer die hier hangt, maar wat is Bangkok mooi en bijzonder. Na 3 dagen zijn we naar het eiland Koh Phangan gegaan, want hier vond de fullmoon party plaats. Fullmoon is gekte, van mensen die touwtje gaan springen met een vuurtouw tot mensen die helemaal af gaan van de alcohol. Heel massaal ook. Wel echt een avond gehad om nooit te vergeten. Na 4 dagen drank konden we wel een detox dag gebruiken, en aangezien het weer al 3 dagen slecht weer was konden we zonder excuus de hele dag in bed chillen. Na 5 dagen zijn we naar het eiland Koh Tao gegaan, 1,5 uur varen dus prima te doen. Ook hier hebben we weer super veel leuke mensen ontmoet en de mensen waarmee we op Koh Phangan optrokken kwamen ook naar Koh Tao. Hier was het gelukkig wel mooi weer en aangezien Nina (en ik ook) zwaar toe waren aan een een beetje bijbruinen hebben we elke dag op het strand gechillt om vervolgens s'avonds gezellig met de groep te eten of uit te gaan. Thailand is zo anders dan Australië, echt niet met elkaar te vergelijken. Allebei geweldig maar hier heb ik echt het gevoel dat ik op vakantie ben.

At this moment zit ik op de boot richting Koh Phi Phi, een ander eiland. 6 maart vertrekken we naar Myanmar (vroeger Birma) naar horen en zeggen een heel bijzonder en mooi land. Na Myanmar nog een maandje Indonesië. Bizar dat ik nog maar minder als 2 maanden over heb. De tijd vliegt echt.

Eerlijk is eerlijk, ik maak zoveel mee dat ik af en toe vergeet wat in ook al weer heb gedaan. Vandaar dat ik waarschijnlijk de helft niet eens verteld heb omdat dat simpelweg niet te doen is. Het alleen reizen is me goed bevallen en is echt wel het ultieme gevoel van vrijheid. Doen en laten wat ik zelf wil zonder dat ik met ook maar iemand rekening hoef te houden. Alleen met mezelf dan, wat af en toe wel frustrerend is. Soms voelt het heel alleen, maar niet in negatieve zin. Ik heb er juist ontzettend van geleerd en ben eigenlijk nooit alleen geweest, alleen als ik daar zelf voor koos. Daarin tegen is het ook wel weer super fijn om nu weer samen met iemand te reizen, en dan ook nog eens met Nien. Voor paps en mams ook een hele geruststelling haha. Het gaat dus goed met me, beter dan ooit. Maar dat gaat al snel al ik me bedenk dat het bij jullie koud is en hier de zon haast elke dag schijnt. Wel begin ik het Nederlandse eten en m'n eigen bedje te missen. En jullie natuurlijk. Hopelijk gaat in het kikkerlandje ook alles zijn gangetje en zijn jullie weer een beetje op de hoogte. Ik kijk er ook wel naar uit om in April iedereen weer te zien, maar voorlopig zit ik nog wel even goed!

Kusjes uit Thailand